که مستحق کرامت گناهکارانند

غلام نرگس مست تو تاجدارانند		خراب باده لعل تو هوشیارانند
تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز		و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند
ز زیر زلف دوتا چون گذر کنی بنگر		که از یمین و یسارت چه سوگوارانند
گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببین		که از تطاول زلفت چه بی قرارانند
نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو		که مستحق کرامت گناهکارانند
نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس		که عندلیب تو از هر طرف هزارانند
تو دستگیرشوای خضر پی خجسته که من		پیاده می روم و همرهان سوارانند
بیا به میکده و چهره ارغوانی کن		مرو به صومعه کان جا سیاه کارانند
خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد		که بستگان کمند تو رستگارانند